Zojuist zat ik naar de laatste afleveringen van de BBT te kijken. Een serie waar ik al jaren met plezier naar kijk. Ook naar de oneindige herhalingen. Maar deze laatste twee afleveringen bekeek ik opeens met andere ogen.
Sheldon, één van de hoofdpersonen, is een klassiek voorbeeld van iemand met een angst- en dwangstoornis. Hij klopt 3x op de deur voordat hij naar binnen gaat, heeft allerlei rituelen omdat hij bang is voor veranderingen en onverwachte dingen in zijn leven.
En zijn omgeving, zijn vrienden en zijn vrouw passen zich allemaal aan hem aan. Houden rekening met hem. Zo gaat zijn voormalige huisgenoot, Leonard, nog steeds niet op de plek van Sheldon op de bank zitten en houdt de thermostaat op de temperatuur die Sheldon heeft voorgeschreven. Terwijl hij het constant koud heeft en Sheldon allang niet meer bij hem woont. Ook de andere vrienden hebben soortgelijk gedrag om er maar voor te zorgen dat Sheldon niet uit zijn dak gaat.
Hmm⦠dat is typisch gedrag van naasten van mensen met een dwang- en angststoornis. Veel naasten passen hun gedrag aan. Altijd met de beste bedoeling: ervoor zorgen dat hun dierbare rustig blijft.
Maar vaak wordt het rekening houden metβ¦ zo erg, dat een naaste dat zelfs doet als degenen met de dwang of angst er niet bij is. Net zoals Leonard nog steeds niet op Sheldonβs plek gaat zitten en kou lijdt, terwijl Sheldon allang niet meer bij hem woont. Mooi zoals één van de vrienden zegt: ‘Hoe vervelend hij ook is, ik hou toch van hemβ
Het mooie van de laatste afleveringen is dat Leonard zich realiseert wat hij doet en zijn gedrag verandert. En daarmee ook het gedrag van Sheldon ook verandert en uiteindelijk zijn vrienden de waardering geeft die ze verdienen.
Hou jij ook rekening met je dierbare met een dwang- en angststoornis? Zelfs als die persoon niet bij is?
P.S. Ondanks dit stukje beroepsdeformatie kan ik nog steeds genieten van en lachen om de capriolen van Sheldon en zijn vrienden. Ook na de 10e keer, gaat het me niet vervelen.
Foto: website Big Bang TheoryΒ
