Wat als je kind uit de kast komt als transgender – en jij voelt vooral verwarring, ongemak en schaamte? Veel vaders durven dit nauwelijks hardop te zeggen, laat staan te delen. In dit eerlijke verhaal lees je hoe Erik worstelt met de zichtbare veranderingen van zijn dochter en met zijn eigen gevoelens van schaamte. Een open blik op wat er onder het oppervlak kan spelen – en waarom juist dát ruimte kan geven voor groei, verbinding en steun.
Ik schaam me kapot…
Met die woorden zakt Erik zwaar neer op de stoel tegenover me.
‘Mijn kind loopt tegenwoordig in jurkjes en heeft make-up op. We waren laatst samen in de stad en ik voelde iedereen naar ons kijken. Alsof ik iets verkeerds deed.’
Erik’s dochter is pas geleden uit de kast gekomen als transgender. Ze leeft nu als meisje, en dat betekent dat haar uiterlijk is veranderd. Ze draagt nu kleding die past bij wie ze is: een meisje.
‘Ze zag een mooie jurk in de etalage en wilde hem passen. Ze straalde helemaal. Maar ik kon alleen maar denken: wat zullen mensen wel niet denken als ze ons zo samen zien? Dat ik haar laat rondlopen als een…’ Hij stokt.
Zijn handen knijpen in elkaar. ‘Ik weet dat ik haar moet steunen, maar ik voel me zo ongemakkelijk. Ik herken haar bijna niet meer. En ik schaam me ervoor dat ik me zó voel. Wat is er mis met mij?’
Erik zit vast in een wirwar van emoties. Hij wil een goede vader zijn, hij wil zijn kind accepteren. Maar het beeld dat hij had van zijn kind – en van hoe de buitenwereld naar hen kijkt – is compleet veranderd.
Schaamte is een rauw, pijnlijk gevoel. Het maakt je klein, stil, terughoudend. Het zegt: “Er klopt iets niet aan jou.” En als die schaamte komt door iets wat je kind doet – of wie je kind ís – dan komt daar vaak een extra laag schuldgevoel bij.
Want wie ben je als vader, als je je schaamt voor je eigen kind?
Erik schaamt zich niet alleen voor het uiterlijk van zijn dochter. Hij schaamt zich vooral omdat hij niet vanzelf trots is. Omdat hij niet weet hoe hij hiermee moet omgaan.
En dat is niet vreemd. Veel ouders worstelen met dit soort gevoelens, zeker als hun kind net uit de kast is gekomen. Ze voelen zich machteloos, boos op zichzelf, verward. En daarover praten voelt vaak als verraad aan hun kind.
Maar schaamte gedijt in stilte. Wat je verstopt, groeit. Wat je deelt, krijgt lucht.
Ik ben blij dat Erik hier zit. Want alleen al het uitspreken van zijn schaamte, zorgt voor ruimte.
Ruimte om te gaan voelen wat er echt speelt. Ruimte om stap voor stap zijn kind opnieuw te leren zien – niet als iemand die hem schaamte bezorgt, maar als iemand die juist ongelooflijk moedig is.
En misschien ook: ruimte om zichzelf als vader niet te veroordelen, maar te erkennen dat het tijd kost om mee te bewegen.
Herken je jezelf in Erik?
Misschien worstel jij ook met gevoelens die je liever niet hebt – schaamte, verwarring, schuld. Dat is niet raar. Het betekent niet dat je een slechte ouder bent. Het betekent dat je mens bent, en dat je ruimte nodig hebt om dit een plek te geven.
