Vandaag was ik getuige van een motorongeluk. Gelukkig kon ik direct hulp verlenen. Als getrainde BHV-er kon ik gelijk handelen. Ik stond direct aan en kon zonder nadenken in actie komen. Ik had mijn angst voor motorrijden en ongelukken even uitgezet. Belangrijk in een noodsituatie .
Nu ik op de bank zit bij te komen, komen de herinneringen aan een andere noodsituatie naar boven. Die decemberochtend dat ik met mijn ernstig depressieve kind bij de crisisdienst zat. Ook een situatie waarin ik aan moest staan om te handelen.
Maar ik bleef nog heel lang aan staan en alert. Altijd bang dat mijn kind zichzelf wat zou aan doen. Altijd klaar om in actie te komen. Een terechte angst, maar dat was wél míjn angst.
Wat ik niet door had, was dat ik met mijn angst later het herstel van mijn kind in de wegstond. Hij was alleen maar bezig met mij gerust te stellen in plaats van met zijn eigen problemen aan de gang te gaan. Hij kreeg als het ware het oplossen van mijn angst ook nog eens op zijn bordje. Terwijl dat bordje al zo vol was!
Dat is hetzelfde als dat ik die motorrijders van vandaag de schuld geef voor het feit dat ik niet op een motor durf te stappen.
Niet heel erg eerlijk van mij. Achteraf gezien kan ik me daar best schuldig over voelen. Pas toen ik realiseerde dat ik met mijn eigen angst aan de slag moest gaan en dat ook daadwerkelijk deed, kreeg mijn kind de ruimte om herstellen.
Veel naasten van mensen met een depressie of andere psychische klachten maken zich logischerwijs zorgen over hun dierbare. En bij een noodsituatie moeten ze natuurlijk in actie komen.
Wat ze verkeerd doen is hun dierbare verantwoordelijk maken voor hun angst: ‘Als jij niet meer depressief bent, hoef ik niet meer bang te zijn’
Maar mag je dat vragen van iemand die zo ziek is?
Mag ik een motorrijder vragen om zijn motor aan de kant te zetten omdat ík bang ben om motor te rijden?
P.S.: Met het letsel van de motorrijders leek het mee te vallen. Ik was blij dat ik te hulp mocht schieten, maar vooral blij om de verantwoordelijkheid over te dragen aan de capabele mensen van de politie en ambulance.
P.S.: Ik heb nooit op een motor durven rijden. Maar dat is míjn angst die soms bevestigd wordt door gebeurtenissen als vandaag. En eerlijk gezegd vind ik dat, in dit geval niet zo erg. Maar dan is het ook mijn keuze om bang te zijn.
Wie is er verantwoordelijk voor mijn angst?
