DOOR BIJ MEZELF N GEDRAG TE VERANDEREN, HIELP IK MIJN KIND MET EEN DEPRESSIE HET BESTE

Mijn verhaal

Toen mijn toenmalige partner en later één van kinderen te maken kreeg met psychische problemen, dacht ik dat komt wel goed. Ik weet hoe het is om burnt-out of depressief te zijn. Ik had immers zelf ook te maken gehad met depressie en burn-out. En wist dat met hard werken je daar uit kan komen. Wat ik ook wist was dat dat best een tijd nodig had en dat steun van je omgeving onontbeerlijk is als je ziek bent. Want burn-out en depressie zijn ziektes, net zoals de griep. Iets waar je je niet voor hoeft te schamen. 

Wat ik niet wist was dat je als partner of moeder een heel andere rol hebt.

Tijdens mijn eigen burn-out/depressie kreeg ik niet de steun van mijn partner die ik toen zo hard nodig had. Ik zou dat als partner wel eens heel anders doen. Ik wilde hem helpen en leren wat mij uiteindelijk zo goed had geholpen. Maar had niet door dat dat voor hem niet de manier was. Dat leidde tot frictie en was uiteindelijk ook één van de redenen waarom we uit elkaar gingen.

Ik moest mijn eigen gedrag veranderen

Toen een paar jaar later mijn kind depressie werd, stapte ik in dezelfde valkuil. Of eigenlijk nog erger. Ik zat inmiddels op de coachopleiding en ik dacht dat ik het nog beter wist. Bovendien is het al moeder ondragelijk om je kind zo zien te lijden en tegelijkertijd de angst te voelen dat hij misschien wel enge dingen zou doen in zijn depressie. Ik zat er dus bovenop. Liet hem niet met rust. Probeerde hem in een normaal dag-nacht ritme te krijgen etc. Ik maakte me zorgen om hem en hij maakte zich zorgen over mij. We hielden elkaar in de houdgreep. Hij werd er niet beter van en ik ging er aan onderdoor.

Totdat ik, door de praktijkondersteuner van mijn huisarts, doorverwezen werd naar Thea van Bodegraven, een coach die gespecialiseerd is in het begeleiden van naasten van mensen met psychische klachten. Zij leerde mij wat mijn rol in het proces was. Dat ik mijn eigen angst projecteerde op mijn kind en hem daarmee in zijn herstelproces belemmerde. Ik moest hem loslaten.

Dankzij mijn coach leerde ik waarom ik reageerde op de situatie zoals ik deed. Ik leerde hierdoor mijzelf beter kennen en waarderen wat mij mij maakt. Door intensiever Qigong te gaan beoefenen en mijn coachopleiding, leerde ik wat mijn lichaam mij te vertellen had en hoe ik beter met mijn emoties om kon gaan. Leerde mijn grenzen kennen en aan te geven. Ik veranderde niet maar kwam meer bij de kern van wie ik was. Mijn gedrag veranderde wel en daardoor, kon ik mijn kind loslaten en hem de verantwoordelijkheid geven voor zijn eigen herstel. Dat zorgde ervoor dat hij zelf uit zijn depressie kwam.

We zijn inmiddels een paar jaar verder en het gaat goed met mij en mijn kind. Onze band is hechter geworden, maar we accepteren elkaar voor wie we zijn en nemen onze eigen plek in zonder elkaar kwijt te raken.