De scholen zijn inmiddels al weer een paar weken begonnen en voor de meeste mensen is de vakantieperiode voorbij. Helaas pakte de zomer voor mij anders uit dan gepland. In mijn geval was het niet een moeilijke gezinssituatie. Of misschien toch wel. Dit keer was ik zelf de oorzaak van dat alles anders liep.
Een misstap met grote gevolgen.
Ik loop al sinds juni op krukken als gevolg van een zware enkelblessure. Ondanks de pijn en het ongemak, een vakantie die in het water is gevallen ook een leerzame tijd. Elk nadeel heeft zijn voordeel, om het maar als een boer met kiespijn te zeggen.
Na een periode van mantelzorgen werd ik opeens zelf het ‘lijdend voorwerp’ van mantelzorg. En hoe lastig is het om samen een balans te vinden tussen hulp geven en hulp ontvangen.
Soms heb je echt hulp nodig maar wil je het niet vragen tot frustratie van degene die je hulp wilt bieden.
Maar vaak krijg je teveel hulp. Ongevraagd. Altijd uit goedbedoelde intenties. Maar vreselijk irritant. Als je je rot voelt en het enige wat je wél kunt uit handen wordt genomen.
𝐄𝐢𝐠𝐞𝐧𝐥𝐢𝐣𝐤 𝐳𝐨𝐮 𝐞𝐥𝐤𝐞 𝐦𝐚𝐧𝐭𝐞𝐥𝐳𝐨𝐫𝐠𝐞𝐫 𝐞𝐞𝐧 𝐤𝐞𝐞𝐫 𝐚𝐚𝐧 𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫𝐞 𝐤𝐚𝐧𝐭 𝐦𝐨𝐞𝐭𝐞𝐧 𝐳𝐢𝐭𝐭𝐞𝐧
Zoals ik al zei, een leerzame tijd als naastencoach, mantelzorger en als mens.
Het is heel moeilijk om de balans te vinden tussen wat je als mantelzorger wilt doen voor degene die ziek is, wat diegene nodig heeft en wat je als mantelzorger mag laten, maar wat je eigenlijk niet kunt vanuit je eigen normen en waarden.
Plus… wat belangrijker is je wilt die ander vanuit je liefde voor hem of haar zo ontzettend graag helpen, dat het soms moeilijk is om door te hebben te hebben dat je de beste manier om te helpen juist niet (ongevraagd) te helpen. Of op zijn minst te vragen of de ander hulp nodig heeft.
Lukt jou dat?
Het is mijn partner en mij uiteindelijk wél gelukt. Hoe? Door te blijven praten met en te luisteren naar elkaar. En af en toe ook juist niet. 😉
