De eerste oefening die ik met al mijn klanten doe is “landen in de kamer en in het moment”. Ik laat ze op het stoel zitten en bewust worden van waar ze zijn, hoe het voelt om daar te zijn of terug te gaan naar zichzelf.
En dat blijkt vaak een moeilijke oefening omdat ze door de psychische klachten van hun kind ‘aan’ staan. Altijd alert op het kind en anderen nodig hebben. Maar daarbij zichzelf vergeten. Het lichaam niet meer voelen.
Zo ook Mandy. Ze is bij mij omdat haar dochter een angststoornis heeft en altijd bezig om ervoor te zorgen dat de angst van haar dochter in toom wordt gehouden. Altijd alert en het contact met haar lichaam volkomen kwijt. Ze zit op de stoel maar klaar om op te springen, het gaat alleen maar over haar dochter. Ratelt maar door. Ik onderbreek haar:
‘Mandy, nu mag je je mond even houden. ga nu eens naar achteren op je stoel. Rug tegen de leuning. Voeten stevig op de grond.’ Ze sputtert eerst wat tegen want ze gaan niet stil zitten. Maar op mijn aanwijzingen gaat ze goed op haar stoel zitten en ontspant langzaam. En dan komen de tranen… zoals dat vaak gebeurt bij mijn klanten als ze zichzelf eindelijk tijd gunnen voor zichzelf.
Mandy vind het overweldigend. Eng. Maar uiteindelijk mag ze huilen van zichzelf, om haar kind, maar ook om haarzelf. Ik zie haar letterlijk landen in zichzelf.
‘Tjee, dat was heftig. Maar ook fijn’. Zegt ze als ik vraag hoe het is om een keer stil te staan bij wat er in háár omgaat, om tijd voor zichzelf te nemen.
Dat is, eigenlijk altijd de reactie van mijn klanten als ze voor het eerst, soms in jaren, daadwerkelijk tijd voor zichzelf nemen.
