Ik ben klein van stuk en heb daarom vaak een uitdaging om iets te zien bij concerten. Terwijl ik graag naar concerten ga. En elke keer kom ik er weer achter dat de sleutel niet ligt in het zoveel mogelijk naar voren gaan in de zaal maar juist een stapje naar achteren te doen. Dan is het zicht voor mij een stuk beter. Maar soms lukt het niet om een stapje terug te doen. Wat doe je dan?
Herken je dit? Als ouder van een kind met een dwang- of eetstoornis (of andere psychische klachten) zit je bovenop de situatie. Je wilt alles doen om er voor te zorgen dat je zoon of dochter zich zo comfortabel voelt zodat de dwang- of eetstoornis niet de overmacht krijgt. Je zorgt er bijv. voor dat de zeep klaar staat als je zoon zijn handen wil wassen. Of dat voor je dochter met een eetstoornis, haar favoriete eten op tafel komt.
Maar doordat je zo dichtbij staat zie je niet meer welk effect je bemoeienissen hebben op je kind, de rest van je gezin en op jezelf. je kan de situatie letterlijk niet meer overzien en je merkt dat de dwang alleen maar erger wordt. Je bent een meedwanger geworden.
Stapje achteruit
Wat helpt is letterlijk een stapje achteruit te doen. Dan krijg je weer een stukje overzicht.
Maar soms lukt het niet om een stapje achter uit te doen. Dan staan er teveel grote mensen voor je. Is de dwang van je zoon te groot of eist de eetstoornis van je dochter andere aandacht en acties.
Maak het leuker voor jezelf
Dan zit er niets anders op dan de situatie te accepteren voor wat hij is. Misschien helpt het om het meedwangen dan maar leuker voor jezelf te maken, bijv. door een glaasje wijn te drinken als je naast je zoon staat, die zijn handen moet wassen. Of te genieten van dat glaasje wijn als jullie het lievelingskostje van je dochter aan het eten bent.
Wat ik doe als ik bij een concert echt geen goed plekje kan vinden? Ik stop met zoeken en ga van de muziek genieten.
Heb je hulp nodig om een stapje achter uit te doen? Of bij het accepteren van situatie zoals hij is? Maar weet je niet hoe? Download mijn gratis e-book
