Het afgelopen weekend was het prachtig schaatsweer. Veel mensen bonden de schaatsen weer onder om eens lekker buiten bezig te zijn. En bij mij begon het ook te kriebelen. Ik had de schaatsen ook weer uit het vet gehaald en heb een lekker rondje geschaatst op de Oostervaardersplassen.
Maar ondanks dat ik dol ben op schaatsen, is het ook een dingetje voor mij.
De eerste 50 meter zijn spannend: ‘Zou ik het nog kunnen? Die ijzers zijn wel heel dun en ik ben ook niet meer zo flexibel als vroeger.’
En als ik de slag eenmaal te pakken komt er een ander angstgevoel naar boven: ‘Is het ijs wel veilig genoeg?’ Soms uit die angst zich in een paniekgevoel. Die angst is heel echt en daar is een reden voor: toen ik 6 jaar was ben ik door het ijs gezakt en heb dat ternauwernood overleefd. Ik weet dat het ijs gevaarlijk kan zijn.
Daarom zijn de eerste dagen dat het vriest voor mij ook altijd intens. Vooral als ik kinderen op 1 nacht ijs zie staan. Dan klopt mijn hart in mijn keel! Ik heb het ongeluk goed verwerkt, maar op dat soort momenten komt het oude trauma weer naar boven.
Overbezorgde moeder
En dat trauma heeft er voor gezorgd dat ik, toen ik eenmaal moeder, best wel geobsedeerd was met de veiligheid van mijn kinderen.
Het is een feit dat ik zwemles had toen ik door het ijs zakte, heeft er voor gezorgd dat ik boven water kon blijven en het ongeluk heb overleefd. Dus ik begon al met babyzwemmen toen ze net 3 maanden waren en ik stond er op dat ze hun A, B én C-diploma haalden.
Ik was ook streng met oversteken. Altijd een handje geven. Toen mijn kinderen naar school gingen op de fiets, fietste ik maanden met ze mee. Ze hebben allebei op vechtsporten gezeten zodat ze zich konden redden als ze aangevallen werden. En als ze een feestje hadden, bracht ik ze en haalde ik ze midden in de nacht weer op. Dat voelde voor mij veiliger.
Maar dan komt het moment dat ze het zat werden. Al die bemoeienissen. Ze wisten het wel en ze konden best wel voor zichzelf zorgen.
Loslaten
Het besef dat mijn eigen trauma soms naar boven kwam en ik daarom deed wat ik deed, hielp me om mijn kinderen los te laten en het vertrouwen schenken dat zij het zelf konden doen. Dat was niet makkelijk, maar wel mijn taak als moeder. Je moet nou eenmaal ervoor zorgen dat ze je niet meer nodig hebben en als dat wel zo is, er te zijn voor ze!
En schaatsen… ik weet inmiddels dat mijn ongeluk een blijvend litteken op mijn ziel en in mijn lichaam heeft achtergelaten. Maar ik heb er niet veel last meer van. (Gelukkig zijn mijn kinderen niet zo geïnteresseerd in schaatsen 😉). Ik voel het als ik op de schaatsen sta, maar het belemmert me niet om te genieten van de zeldzame momenten dat ik op het ijs kan staan.
Weet jij waarom je doet wat je doet? En wat doe je ermee?
